39 :: بزرگ ترین خیانت

اول) از خوبی های تلگرام متشکریم؛

دوم) ولی ورای همه آسیب هایی که از جانب تلگرام خورده و می خوریم، آسیب و خیانتی بزرگتر از این که وب فارسی را نابود کرده است، نمی توان نام برد.

که چه؟

امروز در جمع دوستان دانشگاهی بحثی در رابطه با فعالیت های تجاری حوزه وب در جریان بود که در میان آن ها بخشی هم به وبسایت هایی که در قالب وبلاگ به روزرسانی می شوند اختصاص داشت. می گفتیم که یکی از این ها را راه بیاندازیم و حول آن بحث می کردیم. اشاره ای هم به این وبلاگ شد و در میان بررسی گوشه ای از ابعاد آن یکی سوالی با این مضمون پرسید: "اصن برا چی وبلاگ می نویسی؟" سوالی با این مفاهیم که اصلا وبلاگ نویسی رایگان به چه درد می خورد؟ اصلا که می آید این ها را بخواند؟ خوب این که چه کسانی این وبلاگ را می خوانند را دقیق نمی دانم و خیلی هم تا به حال به آن عمیقا فکر نکرده ام. نمی جز کسانی که می شناسم چه کسان دیگری ممکن است این جا را بخوانند و اصلا هدفشان چیست؟ اما در باره سوال قبلی که به چه درد می خورد باید بگویم که اصلا چرا دید به وبلاگ نویسی منحصرا اقتصادی است و باید از آن پول در آورد؟ اصلا مگر همه چیز پول است؟ مگر نوشتن فقط برای پول در آوردن به درد می خورد؟ شاید کنار وبلاگ نویسی روزگاری بشود با چند تبلیغات پولی هم در آورد اما این دید که کلا هر فعالیتی را باید برای پول انجام داد و غیر از آن، کار باطل است را ناشی از تفکری که این روز ها در بخشی از جامعه هم خیلی پررنگ شده است می دانم و آن این است که همه مناسبات و رفتارها بر مبنای پول انجام شود ولا غیر!

پ.ن: جا دارد چند سوال کلیدی در رابطه با وبلاگ نویسی برای خودم طرح کنم و عمیق تر به آن فکر کنم...

26 :: هنوز

درست است که الان ایام امتحانات است و می بایست سرم شلوغ تر باشد، اما وجه تفاوت عمده ای که با سایر اوقات دارد تعطیلی کلاس و لیست وظیفه های خرد و ریزی است که دیگر خبری از آن ها وجود ندارد.

بنابراین در این اوقات شاید بیشتر هم وقت بشود که به اموری مانند وبلاگ نویسی و ... بپردازم.(هر مقوله ای غیر از رنج درس خواندن :) )

اما این حالت سردی هنوز هم پابرجاست. بارها به آن فکر کرده ام ولی هنوز گریزی 100 درصدی یافت نشده. یک طورهایی مرز ها را گم کرده ام. نشانه ای نمی بینم که در دست بگیرم و در شرایطی که تاریکی چیرگی دارد قدم به جلو بردارم. نمی توانم تشخیص بدهم کدام فکر ها برای وبلاگ است، کدام برای فکر کردن شخصی و کدام برای یادداشت های خصوصی تر! 

فی الحال گزینه پیشنهادی برای برون رفت از این حالت را فارغ از هر گونه حس اطمینان ریسک پذیری می دانم...

پ.ن1: در تمامی موارد برایم دعا کنید...

پ.ن2: وبلاگ نویسی را همواره دوست داشته ام!

14:: یا مرگ یا پست برآمده از دل!

به شدت به این معتقدم که پستی که از دل برنیاید ، پست نیست...

حالا شاید استثنا برایش پیش آمده باشد ، اما جزو اصول کلی ست...