همانا وقتی خداوند ناب ترین نعماتش را می آفرید، نسیان را هم در میان آن هذ قرار داد.
"اه، کلافه شدم . هیچی یادم نمی مونه. لعنت!" شاید این شکواییه یک نفری باشد که اتفاقا سن چندانی هم ندارد ولی زیاد احساس می کند که حافظه اش آبکی شده. اگر واقعا خیلی وضعش خراب است که برود دکتر و یک فکری به حال علل این اتفاق بکند، اما اگر کلا انتظار حافظه کامپیوتر از خود دارد بیاید دو کلام با هم حرف بزنیم.
رفیق تا بحال فکر کردی اگر فراموشی نبود چه بر سرمان می آمد؟ تا بحال تصور کردی اگر قرار بود اشتباهاتت دائمی در ذهنت ثبت می شد و هر وقت دلش می خواست مثل آینه در جلو چشمانت ظاهر می شد چه بلایی سرت می آمد؟ مگر می شود دوام آورد؟ هر اشتباهی که بیشتر زجرت داده را سعی کن بخاطر بیاوری. هر چه قدیمی تر، بهتر. دیدی؟ کمی طول کشید تا کامل یادت بیاید. حالا فکر کن همین دیروز این اشتباه را مرتکب شدی و تلاش کن حال و هوای بعد از آن را هم شبیه سازی کنی. آه، خیلی وحشتناک است. اصلا حسرت عین جذام وجود آدم را می خورد. آن روزها احتمالا منتظر بودی زمان هر چه زودتر بگذرد تا این حس لامصب کمتر در فکرت رژه برود.
حالا نظرت چیست؟ فراموشی خوب تست یا بد؟ اگر قرار بود اشتباهاتت همیشه دنبالت صف کشیدند چند تن بار باید هر روز میکشیدی؟ نهایتا چند قدم می توانستی برداری؟
پ.ن: بیا خدا را شکر کنیم...
