بلا

ما تو دوره زمونه عجیبی زندگی می کنیم. امشب ایران با لهستان تو آزادی بازی داشت. بازی پر فراز و نشیبی بود و بحمدالله 3-2 به نفع ایران تموم شد و یک گام دیگه برای صعود به مرحله بعد لیگ جهانی برداشته شد؛ اما، چند کیلومتر دورتر از تهران، انفجارهایی رخ داد. مسجد شیعیان کویت. شاید یک دونه انفجار هر از گاهی تو این دوران از تاریخ طبیعی به نظر برسه. جنون بشریت به لطف سبک های زندگی امروزی چیز عجیبی نیست. ولی وقتی تعداد این انفجارها بیشتر میشه و هم کیشان من تو کشوراشون در سخت ترین شاید مشغول زندگی هستن؛ شیرینی و لذت جمع شدن دورهمی خونواده برای دیدن والیبال رو تلخ می کنه.

گاهی واقعا احساس فشار می کنم از انسان های کثیفی توی دنیا که با دست های آلوده به خون مردم بی گناه بعضی کشور ها دم از مبارزه با تروریسم می زنن و از اون ور موجودات کثیفی که پیاده نظام صهیونیسم شدن و آتیش انداختن به سرزمین های اسلامی مشغول آشوب و هرج و مرج و تلاش برای خدشه دار کردن ممالک اسلامین.

و بعد دیگه ی دردناک قضیه اونجاست که بعضی روشن فکران داخلی که دانشجو هستن و تو فضای امن همین کشور زندگی می کنن گاهی موضع های عجیب و غریبی می گیرن.

گاهی واقعا نمیشه چیزی گفت...

فقط افسوس!

این شاید همون استیصالیه که منجر به اتفاقات و دگرگونی های عظیمی میشه!

بایستی منتظر بود...