از مواردی که این روزها شاید ذهن عده ای را به تسخیر درآورده باشد، فاکتورها و عوامل غیر حقیقی در انتخاب برای خرید می باشد. به جای این که مواردی مانند کارایی، قیمت، کیفیت و... در اولویت باشند، سریعا معیار "چه طور باشد که در چشم دیگران بهتر باشد" و موارد مشابهی که عمدتا بر محور ظاهر می چرخد در راس تصمیم گیری رخ می نماید. بررسی علمی و عمیق آن چه که موجب این اتفاق می شود بماند برای روان شناسان و جامعه شناسان. اما چیزی که عجیب و ناراحت کننده است، همین اولویت بالای نظر دیگران در برابر نیازهای حقیقی شخصی می باشد که در ازای دید مثبت اطرافیان حاضر شویم سختی های غیر منطقی را(سختی در دو بعد. هم از دست دادن یک لذت شخصی و محرومیت از آن یا واقعا تحمل یک فشار اضافه) به جان بخریم. متاسفانه در اقشار زیادی هم این اتفاق رسوخ کرده. شاید از عوام انتظاری نرود، اما وقتی قشر آگاه هم به این رذیله دچار شود، دیگر نمی توان انتظار داشت تا عوام الناس از درون خود به سادگی این مشکل را مرتفع نمایند. زیرا مادامی که در نگاه عوام آن شخص فهمیده و آگاه هم این طور عمل می کند. دیگران به او به چشم یک الگو می نگرند و این چرخه بی وقفه تکرار خواهد شد.
حال باید کمی بیشتر و عمیق تر اندیشید که چرا در مواردی که سطح نیازهایمان در خرید یک کالا تا حد مشخص و معلومی است برای تامین نظر دیگران احیانا هزینه و سختی هایی را به خود تحمیل کنیم؟
پ.ن ها:
-متاسفانه به شخصه بارها درگیر این موضوع شده ام. وسوسه یک به اصطلاح آپشن اضافه وقتی استفاده خاصی از آن ندارم. یک جورهایی فقط به جهت کلاس!
-باز این ایام امتحانات رسید و این سفره دل باز...
-موضوع "مطلب اتوبوسی" افتتاح شد!
