روز وبلاگ نویسی

توی وبلاگ ablogofonesown.blog.ir چالشی دیدم که البته برگزارکننده‌ش ایشونه: blog.hatefblog.ir و توی blog.hatefblog.ir/post/219 توضیح دادن.

جایزه و ... هم داره که البته من حوصله این چیزا رو ندارم ولی سوالاش برام جالب بود و اگرچه الان واااقعا خیلی احساس سرشلوغی دارم ولی بدم نیومد شرکت کنم :)

۱.وبلاگ‌نویسی را چه زمانی ، چگونه آغاز کرده‌اید. چگونه آشنا شدید. از حال و هوای‌تان بنویسید؟

ج: راهنمایی بودم :) شاید 14 سال پیش!

۲. آیا وبلاگ‌نویسی چارچوب و قوانین خاصی داره؟ منظور نوشتن است. آیا باید به قواعدی پایبند بود؟نظر شخصی خودتون رو بگین؟

ج: نه به نظرم. خود جامعه وبلاگ نویسی در بلند مدت به سمت خوبی هدایت میشه؛ به احتمال زیاد.

۳. برای چه کسی یا چه کسانی می‌نویسید‌ (مخاطب هدف وبلاگ شما چه کسانی هستند به نظر خودتان و با بررسی که نموده‌اید)؟

ج: همممم. واقعا مخاطب خاصی ندارم؛ برعکس شبکه های اجتماعی. اینجا بیشتر برای دل خودم مینویسم و اگرچه دوست دارم عموم و تعدادی از دوستام بخونن ولی همزمان کمی هم واهمه دارم از خونده شدن اینجا :)

۴. وضعیف فعلی وبلاگستان و وبلاگ‌های فارسی را چگونه می‌بینید؟

ج: نه چندان مناسب، اما خیلی هم خراب نیست.

۵. گمان می‌کنید برای کپی نشدن باید چه کار کرد؟ آیا خودتان درگیر این مساله شدید؟ چه راه‌حلی را انجام داده‌اید؟ بنظرتان کپی کردن خوب است؟

ج: نه کپی کردن خوب نیست؛ به چند دلیل: 1- غنای وب فارسی وابسته به تولید محتواس. 2- محصول کپی چون انگیزه پشتش ناشی از تنبلیه، کیفیت لازم رو هم نداره. 3- دزدیه. برای کپی نشدن که فقط فرهنگ سازی. اگر هر کس روزی با دزدی دسترنجش مواجه بشه این موضوع رو بیشتر درک میکنه. حمایت های قانونی هم که بخش دیگه ای از کاره. درگیر شدم ولی کاری نتونستم بکنم :) مثلا یه بار آمدنیوز یه چیزی ازم کپی کرد.

۶. آیا شبکه‌های اجتماعی را دشمن وبلاگ‌نویسی می دانید؟ به نظرتان چه تاثیری گذاشتند ؟ خوب بوده یا بد؟

ج: همممم. به صورت مطلق نه، ولی الان توی ایران به وبلاگ خیلی آسیب زدن. 

۷. وبلاگ‌نوشتن چه تاثیری روی زندگی شخصی شما گذاشته؟ 

ج: نمیدونم. ارزیابی نکردم. ولی اثرش مثبت بوده ولو اندک.

۸. نقطه اوج وبلاگ‌نویسی تون چه زمانی بوده؟ آیا هنوز هم در نقطه اوج هستید؟ اصلا با چه خط‌کشی این را اندازه می‌گیرید و نقطه اوج را حساب می‌کنید؟

ج: والا همیشه در اوج بوده :)) شوخی کردم ولی خب به نظرم همیشه تلاش کردم رو به جلو باشه و تا حدی هم اینطور بوده. هر چند خیلی وقتا از نظر کمی پر از بالا و پایین بوده وبلاگ.

۹. چقدر نظرات ، مخاطب و آمار وبلاگتون مهمه براتون(چه محتوایی و چه تعدادی)؟ آیا برای آمار می‌نویسید؟

ج: نمیتونم بگم مهم نیست، ولی خیلی هم مهم نیست.

۱۰. وبلاگ‌نویسی به شما چه داد و چه گرفت؟

ج: تمرکز، خاطره، عمق.

۱۱. شده وبلاگ‌نویسی باهاتون بدرفتاری کنه و یا توی این فضا اذیت بشید؟

ج: همممم؛ نه خیلی. پسر خوبیه. :)

۱۲. مشکلاتی که سر راه وبلاگ‌نویسی هست چیه به نظرتون؟

ج: مشکل که نمیشه گفت ولی به هر حال مثل هر موجودی برای بقا نیاز به نگهداری، توجه و مراقبت داره.

۱۳ . جذابیت وبلاگ‌ها و وبلاگ‌نویسی رو توی چه چیزی می‌بینید؟

ج: برشی متن محور از عمق زندگی آدم های مختلف. چی از این زیباتر؟

۱۴. دوست خوبی از دنیای وبلاگ پیدا کردین؟ چقدر باهاش صمیمی شدین؟

ج: دوستی نمیشه بهش گفت ولی با یکی دو نفر ارتباط خیلی کمی برقرار شده؛ حقیقی هم نه، مجازی. :)

۱۵. آرزو و ایده‌آلتون رو از وبلاگ و وبلاگ‌نویسی تون بنویسید

ج: آرزوی خاصی ندارم. گاهی در حد یه جرقه به ذهنم میرسه که کاش وبلاگ پرمخاطب و زنده تری داشتم ولی با خودم میگم که چی؟ دنبال چی هستی؟ اون موقع روح وبلاگم کدر میشه پس همینجوری بهتره.

۱۶. تا حالا به وبلاگی حسودی کردین؟ بنویسید.

ج: آره :) وبلاگ هایی که interaction خوب و مفیدی دارن غبطه خورشون ملسه :) اونایی که قالب خوب و شخصی سازی شده مناسبی دارن هم جالبن.

۱۷. تا حالا از وبلاگی متنفر بودین؟ بنویسید.

ج: شاید! مال سال ها پیشه و این حسم ارزش توجه نداره.

۱۸. تا حالا وبلاگی شما را به وجد آورده؟

ج: احتمالا بوده ولی الان حضور ذهن ندارم.

۱۹ . چند‌تا از وبلاگ‌هایی که خیلی دوست داشتید رو به ما معرفی کنید ( حداکثر ۸ عدد )

ج: والا نمیدونم :) یا بهتره نگم الان :)

۲۰. یه سوال خودتون از خودتون بپرسید که فکر می‌کنید توی این لیست خالیه و پاسخ بدین

ج: ندارم! 

۲۱. یه سوال از سوال شماره ۲۰ بقیه شرکت کنندگان پیدا کنید و پاسخ بدید.

ج: لیست خالی بود متاسفانه.

۲۲. احساس خوشحالی در کل در دنیای وبلاگ‌ها می‌کنید؟ بیشتر توضیح بدید

ج: خوشحالی نمیشه اسمشو گذاشت. ولی حسم مثبته.

۲۳. جمله آخر: از شرکت در این چالش، بین این همه کار عقب مونده پشیمون نیستم. الانم توی یه کلبه چوبی در هوای مه ابری گرفته شمال نشستم و منتظرم بارون بباره. آیا میباره؟

۲۴. کلمه آخر: محبت.

چکش!

این داستان مال چند روز پیشه. اگرچه شاید بهتر بود ننویسمش ولی خب به نظرم بد نیست توسط بقیه خونده بشه. شاید اثرات خوبی داشته باشه.

یکی از محله های شهر هست که علامت گذاری نسبتا پیچیده ای داره و خیابوناش به صورت قطعه ای یه طرفه‌ن. من 99.999% مواقع و تو ساعات مختلف شبانه روز فارغ از شلوغی و خلوتی و حضور یا عدم حضور پلیس، این قوانین رو رعایت کردم، اگرچه گاهی روی مخمه. امروز از پارکینگ اومدم بیرون ولی پشتم جا نبود و اومدم وسط خیابون وایسادم. کنترل در پارکینگ رو زدم و منتظر موندم تا در بسته بشه. همون موقع یه مزدا3 مشکی به صورت خلاف از سر کوچه اومد و رسید جلوم. من در همون حالت که منتظر بودم در بسته شه، از جام تکون نخوردم و یه 10 ثانیه ای توی همون موقعیت ایستاده بودم. دیدم طرف داره نگاه می کنه و دستامو به علامت "خب چی کار کنم؟" بردم بالا. (🤷🏻‍♂️) بعد سرمو از پنجره بردم بیرون و گفتم خلاف اومدی. اونم با حالت عصبانی و با داد زدن گفت: «یعنی الان همه چیت درسته جز این یه مورد؟» منم گفتم: «آره، همیشه جهت خیابونا رو رعایت می کنم و خلاف نمیام.» واقعا تو کتم نمی رفت که از بدیهی ترین قانون و حق شهروندیم کوتاه بیام و به یه نفهم قلدری مثل اون حق بدم و کنار بکشم. گفت خب بگیر راست تا من رد شم. فضا پر تنش بود. منم بعد چند ثانیه برای اینکه تنش رو مدیریت کنم و نذارم طرف وحشی شه (خیلی گنده هم بود و ترکیب هیکلش و شعورش خیلی ترکیب سمی ای بود) یه ذره گرفتم راست اما خودمو خیلی زحمت ندادم که حتما ماشینو رد کنم. همونجا وایسادم و گفتم حالا برو عقب تا رد شم. هر لحظه بیشتر فشاری می شد و وقتی دنده عقب گرفت و من رد شدم یه بد و بیراهی گفت و منم یکی دو تا بهش برگردوندم و رد شدم. (البته در حد و اندازه های خودم :) خیلی فکر بد نکنید) بعد این، طرف یه مرحله دیگه فشاری تر شد و از ماشین اومد پایین و با صدایی که نشون دهنده جر خوردن بود یه مرحله دوز بد و بیراهش رو جدی تر کرد و گفت وایسااا و از این صحبتا. خب من معمولا از فحش دادن بقیه حرصم نمیگیره چون به این نتیجه رسیدم که نشونه ضعفشونه و آروم موندن من و وارد نشدن به بازیشون به نفع خودمه و حتی اونو عصبانی تر هم ممکنه بکنه. برای همین گازش رو گرفتم و از همون پشت شیشه [سانسور] و گازشو گرفتم و رفتم. این حرکت آخر واقعا دیگه تیر خلاص بود چون حرص انباشته‌ش داشت می‌پاشید تو سر و صورت خودش. یه بخشی از اقداماتم رو نمیتونم ایجا بگم. در کل همین که وارد درگیری با یه همچین گولاخ نفهمی نشدم پیروزی بزرگی بود. البته تا 5 دقیقه هیجان همراه با استرس که توی ضربان قلبم مشهود بود رو داشتم تجربه می کردم اما عصبی و حرصی نشده بودم. صرفا کمی از پررویی، گستاخی و بی شعوری این جور آدما ناراحت شدم. اما اینکه سر حق واضحم مثل قدیما شل عمل نکردم و صریح حقمو به خودم و طرف یادآوری کردم حس خوبی دارم.

68 :: مانور مرگ

امروز عصر که رفتم خونه مادربزرگ، بعد ناهار خواستم یه چرت بزنم و قبل از اینکه خوابم ببره یه حالی داشتم. حس عجیبی بود. نمیدونم واقعا از نظر جسمی و بدنی مشکلی داشتم یا همه‌ش روانی و ذهنی بود. اما هر چی بود حس کردم دارم می‌میرم. مثلا انگار نفسم یواش یواش داره قطع میشه و کاری نمیتونم بکنم. توی یه حالت خواب و بیداری هم بودم و نمی‌تونستم کاری بکنم. واقعا عجیب، سخت و دردناک بود. بعدش به این فکر کردم که چقدر غرق توی زندگی شدم و دیگه حتی به مرگ هم فکر نمی‌کنم و اینقدر سر خودمو شلوغ کردم و برنامه پشت برنامه چیدم که اصلا انگار جاودانه‌م و فناناپذیر شدم. به خودم میگم وا بده مرد! هر لحظه ممکنه همه چی تموم شه.

ولی همونجا آرزو کردم که کاش ساده و راحت و بی درد بمیرم :) 

 

سرکوب نامقدس

توی اقوام یکی رو داریم که امسال کنکور داد. دیروز بود که اعلام شد نتایج آخر شب میاد. چند ساعت قبل اعلام نتایج بهم زنگ زد و یه کم گپ زدیم. از خاطره روز اعلام نتایج خودم براش گفتم. خب اون موقع ما ADSL نداشتیم و با توجه به شلوغی سایت سنجش خیلی منطقی و البته عملی نبود که آدم با Dial-up نتیجه بگیره ولی با این وجود تا چند ساعت ما تو همون خونه مشغول تلاش برای دیدن نتایج بودیم اما موفق نمی شدیم. من کد ملیم رو همیشه کامل میزدم ولی نتایج نمیومد. یواش یواش به ذهنم رسید که بیا بدون 00 اولش امتحان کن ولی یه کم از نظر ذهنی فرار می کردم. احتمالا از روبرو شدن با نتایج می‌ترسیدم. دست آخر با پیشنهاد اطرافیان قرار شد بریم کافی نت. اونجا دیگه گفتم جهنم! هر چی شده دیگه شده و همونجا بدون 00 اول کد ملی فرم رو پر کردم و نتایج اومد.

از اون موقع تا الان نتیجه کنکور یه نفر برای اطرافیان جزو جذاب ترین چیزا بوده. برای خود منم هست و بدم نمیاد بدونم اونایی که از آشنا و فامیل کنکور داشتن چند شدن، ولی ریشه این حس خودم رو فضولی میدونم و برای همین جلوش رو میگیرم. اگر خواست خودش میاد میگه بهم. این روزا این بحث هم خیلی رایجه که رتبه کنکور یه چیز شخصیه و اینا. ولی زمان ما واقعا اینجوری نبود و اصلا کسی به این چیزا بها نمیداد. اما توی مکالمه تلفنی دیروز، من همینا رو گفتم. هم خاطره دیدن نتیجه خودم رو گفتم و هم اینکه نتیجه کنکور یه چیز شخصیه. اگه دوست داشتی و راحت بودی میتونی به منم بگی. این رو هم اضافه کردم که اگه نتیجه کنکورت اون چیزی که میخواستی نشد، غصه نخور. راه موفقیت فقط از دانشگاه نمیگذره. زمان ما که خیلی فضای فکری اینطوری بود گذشت و الان خیلی عوض شده اوضاع. اینا رو که گفتم، گفت: نه بابا. مگه من دخترم که رتبه‌م رو نگم. شاید واقعا این حرف از ته دلش بوده باشه، ولی من این طور حس نکردم. یک غرور پسرانه و مستانه با ترکیب فرار رو به جلو و سرکوب احساسات. شاید این حرف ناشی از بولی دوران مدرسه باشه. اینکه فضای مدرسه های پسرونه طوری بوده و احتمالا هست که اگه یه جا ضربه ای خوردی، نباید غمگین بشی و از اون بدتر نباید بروز بدی. این که سرکوب احساسات برای پسرا یه اجبار مقدسه و تو هر چقدر هم زخم بخوری، نباید وا بدی و خب خروجیش میشه همین جمله ها: «مگه من دخترم؟» نه داداش. اگه کسی با غمگین شدن سر یه شکست بهت انگ های جنسیتی میزنه، اشکال از تو نیست. اشکال از اونه. احتمالا اونه که ضعیفه و نمیخواد با واقعیت رو در رو بشه و دیگران رو هم به این سرکوب دعوت میکنه. چی از این بهتر که آدم با احساساتش شجاعانه مواجه بشه؟ تو برای کنکورت یه مقدار تلاش کردی و یه نتیجه ای هم گرفتی. اگر فاکتور شانس و ... رو کنار بذاریم و رتبه‌ت متناسب با تلاشت باشه، بهترین فرصته که با این واقعیت کنار بیای و به جای سرکوب، با درون خودت رو به رو شی. اون غصه ای که فکر می کنی باعث میشه دخترونه به نظر بیای، یه الماسه که توی وجود همه آدما با هر جنسیتی وجود داره. با این بهونه ها روش خاک نریز.

تموم شد؛ خیلی تاثیرگذار بود؟

من هرگز مدرس خوبی نمی‌شوم!

یه زمانی فکر می‌کردم که استعدادهای مختلفی دارم و میتونم خیلی کارارو انجام بدم. ولی همون موقع که این توهم رو داشتم هم بر این باور بودم که تدریس اصلا مهارت و استعداد من نیست و هنوزم همینطور فکر می‌کنم. در حین تماشای همون ویدئویی که پست قبل بهش اشاره کردم دوباره این موضوع بهم ثابت شد. داشتم فکر می کردم من اگه جای اون آقا بودم، موقع ریختن طرح درس یا آموزش با خودم میگفتم این چیزا که خیلی بدیهین. چرا من باید این چیزای ساده رو دوباره و چندباره توضیح بدم؟ اصلا یادگیری اینا مگه کاری داره؟ توجه نمی کنم که خود من اینارو خیلی به تدریج یاد گرفتم و یا کم هزینه های مادی، زمانی و معنوی ندادم براشون. میدونم اینوها، ولی خب...

از طرف دیگه، نسبت به این موضوع که آیا مُدَرَّس اصلا درسو گرفته یا نه درکی ندارم. واقعا نمیفهمم الان شیرفهم شده یا کلا هیچی نفهمیده. آیا نیاز به تکرار داره یا اینکه بریم جلو بعدا براش جا میفته؟ برای دیوار خوب میتونم تدریس کنم ولی برای انسان واقعا نه.

 

67 :: تصادف و تقارن‌های عجیب

ین چیزی که الان میخوام براتون بگم تو زندگیم خیلی پیش اومده و احتمالا شما هم تجربه‌ش کردید. مثلا تو یکی دو هفته اخیر شاید 2 یا 3 تاش رو تجربه کردم. آخریش یکی دو ساعت پیش بود. داشتم یه ویدئو آموزشی میدیدم که 99 درصد اوقاتش تصویر روی یه آقایی بود که صحبت میکرد. یهو توجهم به یه سری گرد و خاک روی مانیتور جلب شد و دستم رو کشیدم روی صفحه تا پاکشون کنم. همون لحظه یهو تصویر طرف رفت و یه اسلاید اومد روی صفحه :|

خیلی عجیبه نه؟

بیشعوری: سم مهلک و فوری

امروز توی یک خیابون از محل های نسبتا گرون شهر داشتم رانندگی می‌کردم و مقداری ترافیک بود. حدود 10، 12 تا ماشین توی خیابون دوطرفه که خط ممتد وسطش داشت پشت هم خیلی متمدنانه منتظر بودن. در این حین یک گوساله ای از بغل این صف طولانی سبقت گرفت و با رد شدن از خط ممتد و ورود به خط روبرو ترافیک رو دور زد. با کنار رفتن پرده و نمایان شدن چهره واقعی این حیوون انسان نما، به صورت ناخودآگاه از بدنش سم بیشعوری ترشح شد و در فضا پخش شد. این سم افراد آسیب پذیر دیگه ای رو به سرعت آلوده کرد و دو نفر دیگه هم درجا به گوساله تبدیل شدن و همین حرکت رو تکرار کردن. معمولا این جور وقتا در مواجهه با حیوون هایی که رم می کنن، مثل دامپزشکی که آمپول رو میگیره بالا و حیوون رو تهدید میکنه، سعی می کنم باهاشون مقابله کنم. مثلا وقتی به زور میخوان ماشینشون رو بچپونن تو یه سوراخ (اینایی که از بغل صف جلوی خروجی ها میان به زور خودشونو فرو کنن) چنان گاز میدم و دستمو میذارم رو بوق که قشنگ یه سکته ریز بزنه طرف. ولی این جا کاری از دستم بر نیومد و زیر لب به دشنام ریزی بسنده کردم.

میدونم الان دارید با خودتون میگید چقدر فلانی عصبیه، ولی الان تنها راهی که به ذهنم می‌رسه اینه که از نظر روانی جامعه رو برای این حیوانات ناامن کنیم حداقل. راستی شما اینجور وقتا چی کار می‌کنید؟

66 :: یاد مرگ

اون وقتایی که آدم خیلی غرق کار و زندگیه و اصن حواسش نیست با چه سرعتی داره میره جلو، یاد مرگ مثل ترمز اضطراری قطاره که یهو با کله پرتت میکنه تو دیوار روبروت!

یاد مرگ میتونه با صحنه ناگهانی یاد کردن از یه هنرمند وسط برنامه طنز باشه، یا دیدن جنازه یه گربه کف اتوبان یا حتی خرد شدن یه برگ خشک شده زیر کفش.

حس خوب، مزد مداومت

من نمیدونم چرا اینقدر با ابزارهای مبتنی بر فناوری رفیقم در صورتیکه خانواده اکثرا ارتباط خوبی ندارن. یکی از مصادیق این رفاقت، استفاده مکرر من از مسیریابه. حتی مسیری که 100 بار هم رفته باشم و بلد باشم رو هم باز به احتمال خیلی زیاد با مسیریاب میرم. شاید از نگاه افراد غریبه با تکنولوژی من درحال اتلاف بیهوده باتری گوشیم، تنبل کردن ذهنم توی حفظ کردن آدرس ها و کمک به گرم تر شدن کره زمین باشم، ولی من اینطور فکر می کنم که این مدل ابزارها چند تا چشم و گوش به من قرض میدن تا کیلومترها جلوتر رو ببینم و یه مغز هم بهم امانت میدن تا بهترین مسیر رو به صورت بلادرنگ[realtime] به دست بیارم؛ وگرنه کی میتونه الگوریتم های مسیریابی رو هر چند ثانیه روی گراف با کلی بزرگراه و خیابون و کوچه پیاده کنه؟

امروز که داشتم یکی از تکراری ترین مسیرهام رو میرفتم، مثل همیشه مسیریاب زدم. معمولا راه پیشنهادی برای این مسیر از دو حالت خارج نبود، اما امروز دیدم یه مسیر جدید داد. خب من اکثر اوقات بهش اعتماد کردم. نمیگم همیشه برام جای سوپرمن رو پر کرده_که خیلی وقتا راهمو دورتر هم کرده و باعث شده دیر به قرار برسم_ ولی امروز منو از یه ترافیک طولانی که خیلیا توش داشتن غرق میشدن نجات داد. دلم میخواست بعد از دور زدن ترافیک و افتادن توی کندرو وقتی با سرعت از کنار ماشین های معطل شده توی ترافیک رد میشدم، گوشی رو از پنجره بیارم بیرون و طوری بگیرم بالا که همه ماشین ها ببینن و بعد رو به ترافیک، این پدیده شوم شهری بلند داد بزنم: «آهای حروم زاده، من هنوز زنده‌م»!

خلاصه که امروز مزد گل درشت مداومت هام رو گرفتم.

کاش رنجی کم کنیم

داشتم رانندگی می کردم که یهو دیدم یه بچه گربه ولو شده کف اتوبان. طبیعتا غمگین شدم.[زیاد] داشت غمم فروکش می کرد که یهو چند متر جلوتر دیدم یکی دیگه هم به همون سرنوشت دچار شد. غم دلم خیلی زیادتر شد. این دو تا بچه اینجا چی کار می کردن؟ لابد از بی تجربگی و خامی پریدن وسط اتوبان. اما دنبال چی بودن؟ مامانشون رو اون ور دیدن؟ داشتن بازیگوشی می کردن؟ نکنه فکر کردن ماشین یه موجودیه که باهاشون دوسته و کاریشون نداره؟ کاش حالا که مردن خیلی زود مرده باشن و اصلا درد نکشیده باشن. کاش حالا که مردن، با هم مرده باشن و اون یکی اصلا متوجه مرگ اون یکی نشده باشه و اون لحظه رو ندیده باشه. کاش مادرشون هم این صحنه ها رو ندیده باشه. این دو تا بچه و سرنوشتشون گوشه ای از تاریکی های موجود توی این دنیا بودن. خیلی چیزای تاریک تر از این هم هست. خلاصه که کاش تو اون لحظه، رنج نکشیده باشن.

توی دنیای ما آدما هم رنج زیاده. کاش ما هم در حد توان رنجی کم کنیم...