سفرنامه اربعین

اربعین امسال بدون اینکه قطعیتی در کار باشد و عزم جزمی برای رفتن به پیاده‌روی نجف تا کربلا داشته باشم، تقدیر اینگونه رقم خورد که ما هم رفتیم. 

در طول سفر سعی کردم وقایعی که اتفاق افتاد را بدون داشتن دیدگاه خاصی و همان‌گونه که هستند روایت کنم. ذات سفر طوری بود که خیلی فرصت نوشتن فراهم نبود. بخش‌های ابتدایی که درگیر رانندگی بودم و اگر وقتی خالی پیدا می‌شد سعی می‌کردم استراحت کنم؛ در طول پیاده‌روی هم که نمی‌شد چیزی نوشت. سر شب قبل خوابیدن و یا فرصت‌های اتفاقی که دست می‌داد مقداری می‌نوشتم. این تنگی وقت و کمبود زمان باعث شد از گذر زمان شدیداً عقب بیفتم. و هرچه به روزهای آخر سفر نزدیک شدیم شرایط سخت‌تر و فاصله بیشتر شد. 

فعلاً این سفرنامه نیمه‌کاره مانده. چند صفحه تایپ شده موجود است و چند خط عنوان که اگر حس و حال آن شرایط و اتفاقات آن مکان و زمان از خاطرم نرود، خرد خرد کاملش خواهم کرد؛ ان شاء الله. دوست داشتم چند روز پس از اربعین امسال همین‌جا منتشر شود ولی نشد. نقشه بعدی انتشار در چند روز مانده به اربعین ۹۸ است. اگر عمری باشد و توفیقش هم سلب نشود سال بعد در همین مکان می‌توانید آن‌چه در اربعین ۹۷ برای این حقیر رخ داد را بخوانید. خلاصه باشد طلب‌تان.

حالا تمام دغدغه‌ام...

دلم برای عصرهایی که خودم را از خانه یا دانشگاه به هیئت می رساندم تنگ می‌شود؛ برای تند راه رفتن که به هیئت برسم؛ به حس خوف و رجایی که آیا در خیابان کناری هیئت جای پارک پیدا می شود یا نه تنگ می‌شود. دل است دیگر، برای روضه‌ی روضه‌خوان و برای زمزمه های هر شب تنگ می‌شود. برای همه چیز این ده شب تنگ می‌شود. برای همه چیزش. جا گیر نیامدن ها، گریه ها، نوحه ها، سینه زدن ها، دم های پایانی و وصیت های شهدا. دم‌نوش های بعد هیئت و دیدن رفقای عزادار ارباب و دلگرم شدن به این همه جمعیت.

حالا باید یک سال چشم انتظار ماند و دید که آیا می‌رسد آن روز که زیر لب با بقیه زمزمه کنیم : «دوباره سلام ای هلال محرم». 

درد این دوری را فقط یاد اربعین و توفیق عزاداری دوباره تسکین می‌دهد و بس!

روضه مکتوب و هدیه بزرگ

   عادت کتابخوانی را همواره سعی می کنم زنده نگه دارم. حتی بارها پیش آمده که حاضر شده ام با وسایل نقلیه عمومی با تمام سختی هایش رفت و آمد کنم اما فرصت مطالعه کتاب پیدا کنم. در سال جدید هم بحمدالله توفیق داشته‌ام چند جلد کتاب بخوانم. البته چند موردی هم بود که نیمه کاره رها شد و مهر ناتمام بر روی آن ها خورد. این عادت این روزها هم ادامه دارد و چند روز پیش یکی از ناب‌ترین ها به پایان رسید. 

   سقای آب و ادب، نوشته مهدی شجاعی همان کتاب آخرین است. قدیم ها یادم می آید که در منزل یک نسخه از آن موجود بود، اما احتمالا در آخرین سری اهدای کتب به کتابخانه خواننده های جدید پیدا کرده است. یک روز وقتی قفسه های کتاب در مسجد دانشگاه را نگاه می کردم، چشمم به این کتاب خورد. همان موقع برش داشتم و گذاشتم در نوبت خواندن.

   خواندن این کتاب را چند هفته پیش شروع کردم. به نظرم کتاب ها را آن طور که حق مطلب شود نمی توان توصیف کرد و جز چند خط توصیف، محض معرفی اجمالی کار بیشتری نمی شود انجام داد. شرایط وقتی بحرانی تر می شود که موضوع کتاب، یک موضوع خاص باشد. و سقای آب و ادب از همان کتاب هایی است که موضوع خاص دارد. خاص تر از خاص ها. نمی دانم چه شد که در این برهه زمانی مطالعه این کتاب قسمتم شد، اما هر چه بود، به نظر می آید یک برنامه بزرگی پشت سر آن وجود داشت. 

   پس از مناقشات دو کشور ایران و سعودی و مشکلات ایجاد شده درباره حج، عمره دانشجویی هم تعطیل شد. در طول دوران دانشجویی چند باری قسمت شد ثبت نام کنم، اما توفیق انتخاب نصیبم نشد. یکی دو سال گذشته، به تبع همان مشکلات، حج ملغی شده و زیارت عتبات جایگزین آن شده است. اگر اشتباه نکنم سال گذشته ثبت نام کردم و باز هم توفیق نشد. امسال هم بنرش را در جلوی درب ورودی دانشگاه نصب کردند. در بین کارهای روزانه یادداشت کردم که ثبت نام را انجام بدهم. مقید بودم در شرایطی این کار را انجام بدهم که حداقل آمادگی ذهنی و رفتاری را داشته باشم و ترجیحاً وضو داشته باشم. بار اول که به سایت مراجعه کردم، هنوز ثبت نام شروع نشده بود. برای همین عنوان ثبت نام کربلا را در لیست کارها باقی گذاشتم. یادم نمی آید چند روز بعد، اما نهایتا ثبت نام را انجام دادم. 

   قضیه ثبت نام را به کلی فراموش کرده بودم، خصوصا بعد از یک دوره پرفشار و پر حاشیه امتحانات و اعلام نتایج آن ها. در این روزها مشغول خواندن همان کتاب سقای آب و ادب بودم. بعضی از فصول و بخش های کتاب الحق که حکم روضه دارد و هیچ کم از آن ندارد. نیازی هم به حسینیه تاریک و صدای مداح ندارد، در همان شلوغی شهر و در میان سر و صدای اتوبوس و بوق ماشین ها و روشنی روز اشک آدم را در می آورد. شب که رسیدم منزل و می خواستم بخوابم، گوشی را برداشتم و تلگرام را باز کردم. طبق عادت همیشگی وقت هایی که خیلی حوصله ندارم صفحه را بالا پایین کردم و به ترتیب علاقه گروه ها و کانال ها را می خواندم. وارد گروه هیئت شدم و دیدم یکی از رفقا، خطاب به یکی دیگر از دوستان گفته بود، نتایج قرعه کشی آمده، چک کن. با من نبود ولی من مثل فشنگ سایت را باز کردم و وارد بخش اعلام نتایج شدم. مشخصات کاربری ام را وارد کردم و با صفحه شگفت انگیزی مواجه شدم. نور سفید گوشی، حالات صورتم را به خوبی نشان می داد و اگر کسی جلویم نشسته بود، حتما متوجه لبخند پر از هیجانی که روی چهره ام نقش بسته بود، می شد. هنوز هم وقتی به آن شب و آن صفحه فکر می کنم باورم نمی شود و در میان هجوم افکاری که به سرعت به ذهنم می رسند، این فکر نیز خطور می کند که آیا واقعا طلبیده شدم؟! همان موقع اسکرین شات گرفتم و بعد از ذوقم هم در گروه گفتم و هم به اعضای خانواده نشان دادم. ساعت به گمانم از 12 گذشته بود...

   حالا تا روز اعزام بیش از 2 ماه مانده است و این 2 ماه خیلی مهم است. باید بیشتر مراقب باشم که مبادا... ولش کن! فکر کردن به آن هم آدم را اذیت می کند، فقط پناه بر خدا!

پ.ن: 

-نوشتن را دوست دارم؛ کتاب که نخوانم، پس از مدتی چشمه نوشتنم می خشکد!

-سقای آب و ادب درباره ماه بنی هاشم، حضرت ابوفاضل علیه السلام است.

-برایم دعا کنید...

11 :: این رو که خوندم دلم خواست...

.: ببینید(کلیک کنید) :.

مجلس چهارم...

مقام سقایت در کربلا از آن عباس است؛ ماه بنی هاشم. در این تردید نیست، اما آنچه شاید تو ندانی این است که شب عاشورا، آب را ما آوردیم. من و سوارم علی اکبر با سی سوار و بیست پیاده دیگر. بانی ماجرا هم علیِ کوچک شد؛ علی اصغر؛ علی دردانه.
   من بیرون خیمه ایستاده بودم و صدای گریه او را می شنیدم. گریه اندک اندک تبدیل به ضجه شد و بعد ناله و آرام آرام التماس و تضرع.
   ما اسب ها هم برای خودمان نمی گویم آدمیم ولی بالاخره احساس داریم، عاطفه داریم، بی هیچ چیز نیستیم. از گریه های مظلومانه او دل من طوری شکست که اشک به پهنای صورتم شروع به باریدن کرد. خدا خدا می کردم که سوارم از جا برخیزد و داوطلب آوردن آب شود. با خودم گفتم آنچنان او را از سپاه دشمن عبور می دهم که آب در دلش تکان نخورد و گرد و خاشاکی هم بر تنش ننشیند. و هنوز تمامت آرزو بر دلم نگذشته بود که سوارم _علی_ از مقابل دیدگانم گذشت. به وضوح، بی تاب شده بود از گریه برادر کوچک.
   از پدر رخصت خواست برای آب آوردن و اشاره کرد به دردانه، که من بیش از این تضرع این کودک را تاب نمی آورم. امام رخصت فرمود، اما سفارش کرد که تنها، نه. لااقل بیست پیاده و سی سوار باید راه را بگشایند و شمشیر ها را مشغول کنند تا دسترسی به شریعه میسر باشد.
   سوارم دو مشک را بر دو سوی من آویخت و ما به راه افتادیم. شب، پوششی بود و مستی و غفلت دشمنان، پوششی دیگر. اما حصار شریعه هیچ روزنی برای نفوذ نداشت. سدی چند لایه از آدم بود که اطراف شریعه را بسته بود. همه چیز می باید در نهایت سرعت و چابکی انجام می شد چه اگر دشمن، آن دشمن چندهزار، خبر از واقعه می برد، فقط سم اسب هایش آب شریعه را بر می چید.
   ناگهان برق شمشیرها در فضا درخشیدن گرفت و صدای چکاچک آن سکوت شب را در هم شکست. من و سوارم در میانه ی این قافله راه می سپردیم و اولین برخورد شمشیرها در پیش روی قافله بود.
   راه بلافاصله باز شد و من سوارم را برق آسا به کناره شریعه رساندم. علی پیاده شد و گلوی مشک ها را به دست آب سپرد و به من اشاره کرد که آب بنوشم. من چشم هایم را به او دوختم و در دل گفتم: "تا تو آب ننوشی من لب تر نمی کنم."
   او بند مشک ها را رها کرد تا من بند دلم پاره شود و آمرانه به من چشم دوخت. این نگاه، نگاهی نبود که اطاعت نیاورد. من سر در آب فرو بردم و چشم به او دوختم بی حتی تکان لب و زبان و دهان. اما او کسی نبود که آب نخوردن مرا نفهمد. دست مرطوبش را به سر و چشمم کشید و نگاهش رنگ خواهش گرفت. آنقدر که من خواستم تمام فرات را از سر نگاه او یکجا ببلعم.
   مشک ها پر شد بی آنکه او لبی به خواهش آب تر کند. وقتی که بر من نشست و خنکای دو مشک را به پهلوهای عرق کرده ام سپرد، دوباره صدای چکاچک شمشیرها در گوشم پیچید. و من مبهوت از اینکه چگونه در این مدت کوتاه، در نگاه او گم شده بودم که هیچ صدایی را نمی شنیدم و هیچ حضور دیگری را احساس نمی کردم.
   آب به سلامت رسید، بی آنکه کمترین خاری بر پای این قافله بخلد. سرخی سم های ما همه از خون دشمن بود. سد آدم ها شکسته بود و خون، زمین را پوشانده بود آنچنان که شتک های آن تا سر و گردن ما خود را بالا می کشید. علی دو مشک را پیش پای امام بر زمین نهاد و در زیر نگاه سرشار از تحسین امام، چیزی گفت که جگر مرا کباب کرد آنچنان که تمام آب های وجودم بخار شد:
 - پدر جان! این آب برای هر که تشنه است. بخصوص این برادر کوچک و ... و اگر چیزی باقی ماند من نیز تشنه ام.

آرام بگیر لیلا! من خود از تجدید این خاطره آتش گرفته ام.

گزیده ای از کتاب "پدر ، عشق و پسر" نوشته سید مهدی شجاعی.

پ.ن:
-چقدر دیر این کتاب را خواندم و چه جالب هم سر راهم قرار گرفت...
-برکات محرم، نیامده آمد...
-ارباب صدای قدمت می آید...
-یک سوال: کسی هست این کتاب را نخوانده باشد؟
-بالاجبار: منبع تصویر در پایین عکس خورده بود: فطرس والپیپر fotroswallpaper.mihanblog.ir

هوا، هوای حسین(ع)...

مختار: تو چرا از قافله عشق جا ماندی؟
کیان: راه گم کردم ابواسحاق!
مختار: راه بلدی چون تو که راه را گم کند، نا بلدان را چه گناه؟
کیان: راه را بسته بودند، از بیراهه رفتم، هر چه تاختم مقصد را نیافتم، وقتی به نینوا رسیدم خورشید بر نیزه بود.
مختار: "شرط عشق جنون است". ما که ماندیم، مجنون نبودیم...

پ.ن:

-وقتی تلویزیون پخش مختار را شروع کرد، من هم یاد این افتادم و از پست های قدیمی یکی از شبکه های اجتماعی کپی کردم.

-اصلاً حسین جنس غمش فرق می کند...

فتح خون 2

چند وقتی بود که اینجا بروز نشده بود. از نظر دلی خوب است که اینجا مرتب و منظم بروز نشود و هر وقت از دل نوشته ای برآمد بر نقش وبلاگ حک شود. اما از نظر گوگل و بعضی چیزهای دیگر این اصلا خوب نیست. به عنکبوت جستجوگرش بر میخورد وقتی عادت کرده فلان روز یکبار بیاید و بعد با بیابان بی آب و علفی رو به رو شود. طبق آخرین دانسته ها هم می توان اینگونه گفت: مگس تازه برای مرغ وجود ندارد! (رجوع شود به مفاهیم سِئو . جمله آخر احساسی بود.)
بگذریم از این علوم، برویم سر رمضان!
ابتداءاً حلول ماه مبارکتون، مبارک! ایشالا که این رمضان ، رمضان خیلی خوبی باشه براتون.
امتحانا تموم، تابستون تقریبا شروع.
یک چیزی که عقده ش تو ترم میمونه و فرصت اجراش تو تابستون؛ همون مطالعه س.
الان هم که ماه رمضونه؛ توصیه به خوندن قرآن زیاده. در کنارش، میشه به اون عقده ها پرداخت.
"فتح خون" رو داشتم می خوندم. الان به ص 63 رسیدم. از صفحات پیشین بخش هایی رو علامت گذاری کرده بودم برای نشر در اینجا که الان دیگه وقتش رسید.
بخوانید:
راوی : ای دل! تو چه می کنی؟ می مانی یا می روی؟ داد از ن اختیار که تو را از حسین جدا کند! این چه اختیاری است که برای روی آوردن بدان باید پشت به اراده حق نهاد؟ ای دل! نیک بنگر تا قلاده ی دنیا را بر گردنشان ببینی و سررشته قلاده را، که در دست شیطان است. آنان می انگارند که این راه را به اختیار خویش می روند. غافل که شیطان اصحاب دنیا را با همان غرایزی که در نفس خویش دارند می فریبد.

کتاب "فتح خون" - نشر واحه - قیمت 8000 تومان

منتظر یادداشت های دیگری از همین کتاب باشید.