وب فارسی

محتوا و مطالبی که در وبسایت های فارسی‌زبان منتشر می شود از نظر کمی بسیار کمتر از آن چیزی است که در تلگرام انتشار می یابد. این تفاوت کمی بسیار زیاد است و می توان حجم مطالب را چندین برابر اعلام کرد. اگرچه خیلی از این مطالب در قالب طنز، هجو و غیرقابل استفاده در فضای مربوط به وبسایت هاست، اما در بین این حجم از مطلب، مواردی هم پیدا می شود که ارزشمند و مناسب برای استفاده گسترده و پیوسته است. متاسفانه فضای تلگرام از طریق موتورهای جستجو قابلیت ردیابی ندارد و اگر مطلبی در آن منتشر می شود، فقط از طریق یک حساب تلگرامی قابل دسترسی است و نمی توان به صورت آزاد از آن استفاده کرد. به همین دلیل در مدت گذشته که تلگرام تبدیل به ابزار اصلی انتقال اطلاعات ایرانی‌ها تبدیل شده، به همان اندازه وب فارسی نیز خالی از محتواهای جدید شده است. این تمرکز شدید، باعث شده که بسیاری از مطالبی که این پتانسیل را داشته اند تا به صورت همگانی منتشر شوند، محصور به فضای محدود تلگرام شده اند و از امکان دیده شدن و مراجعه چندین باره به واسطه موتورهای جستجو محروم هستند.

بنابراین منطقی است که وبسایت های فارسی مجدد فعالیت خود را شروع کنند و در روز به روز نیز بر تعداد این وبسایت ها افزوده شود تا محتوایی که روزانه در حجم بسیار بالایی تولید می شود، دچار عمر محدود چند روزه نشود. ضمنا در کنال تولید محتوا بر روی موارد مهمی همچون SEO نیز به صورت جدی کار کنند تا همان محتواهای موجود نیز قابل دسترس شوند. آن چه که امروز مشاهده می کنیم، محتوای کم و البته غیر قابل دسترس می باشد.

همان دریا و نعلبکی

شاید بارها به این موضوع فکر کرده و با دیگران صحبتکی داشته ام. موضوع: کوفی منشی عده ای از دانشجویان.

البته گفتنی است به این سیاهی نیست ولی این طور گفته شد که فضا برایتان ملموس تر باشد. بگذارید توضیح را بسط بدهیم.

آن مرتبه ای که به خوبی به یاد می آورم صحبتی است که با جواد(یکی از دوستان خوب دانشگاه) داشتم و بحث بر سر این بود که این همه دانشجوی دغدغه مند و پایه کار؛ چرا پس برای نشریه و مطالب داخل آن یکهو همه غریبه می شوند و پشت سر را که نگاه می کنی کسی نیست؟

چرا وقتی ایستگاه صلواتی است همه در دل آرزو می کنند ای کاش جایی برای ما هم بود که کمک می کردیم اما درباره نشریه همگی به ناگه خیلی شیک و با کلاس می شوند و دست در جیب از کنار ما و دیگران می گذرند انگار مشغولیت های خیلی مهمی دارند و ترجیح می دهند چراغ خاموش از مهلکه بگریزند؟

و جواد پاسخ خوب و جالبی داشت...

اینکه اصلا آن ها حرفی برای گفتن ندارند. با گفته هایش به صورت لحظه ای درک می کردم که چه می گوید و واقعیت پشت پرده رخ می نمود. علت این حرف نداشتن را هم کتاب نخواندن می دانست. راست هم می گفت. (بنده هم از همان قشر کتاب نخوان هستم؛ خیال نکنید ما خیلی شاخ هستیم و دیگر از همه کنده ایم و مثلا لطفا مزاحم ما نشوید!! حالا شاید از عده ای بیشتر به این امر توجه نشان می دهیم) 

شاید همه آن دانشجویان پایه و پاکار در کلام و حرف زدن چند دقیقه یک خطابه طوفانی بکند اما در معرکه نوشتن کف دستان خالی اش توی ذوق می زند. و این تفاوت بر می گردد به همان رسانه ها. به همان ابزارهایی که خبر ها و اطلاعات را خیلی سطحی در اختیار بیننده و شنونده می گذارد و در درصد زیادی از این موارد مخاطب فقط پذیرنده است. خواه پذیرنده عمدی و خودآگاه، خواهد غیر عمدی و ناخودآگاه. و هنگام تولید محتوا که می شود به اصطلاح کمیت همه لنگ می زند. شاید اصلا علت کپی-پیست بودن درصد زیادی از محتواهای وب فارسی همین علت باشد. خیلی ها اصلا خود را در رده تولید نمی دانند. یعنی اصلا بلد نیستند و متاسفانه تا ابد خود را مصرف کننده نگه می دارند و قدم رو به جلویی بر نمی دارند (خطابم به همه اقشار جامعه نیست، آن دسته توانمند را می گویم و از بستر تولید هم فقط اینترنت را مدنظر ندارم. انواع رسانه ها از جمله خبرگزاریها، نشریه ها، پیامک ها، وبلاگ ها و...

سرتان را درد نیاورم و فقط یک درخواست کوچک. بیایید زین پس برای شروع هم که شده کمی بیشتر کتاب بخوانیم؛ همین.