سالیوت 7
سه شنبه, ۱ اسفند ۱۳۹۶، ۰۱:۵۱ ب.ظ
سالیوت 7 نام یک فیلم فضایی روسی است که اسم آن را در کانال نقد سینما دیدم. سالیوت 7 عنوان بهترین فیلم سال 2017 روسیه را از آن خود کرده بود و همین امر باعث شد اسم آن را در لیست فیلم هایی که می خوام ببینم قرار بگیرد. مثل سایر فیلم هایی که در راه می بینم، سالیوت 7 را هم در تاکسی، اتوبوس و قسمت آخرش را قبل از خواب در گوشی دیدم. داستان فیلم درباره یک ماموریت فضایی در دوران شوروی است که پس از یک حادثه برای ایستگاه فضایی روس ها انجام می گیرد. گفته می شود این فیلم برای مقابله با فیلم های هالیوودی است که درباره حضور فعال در عرصه فضایی و انجام ماموریت های پیچیده ساخته شده است؛ چیزی شبیه جنگ سرد در دوران امروزی.
اما آن چه که درباره این نوع فیلم ها و داستان هایشان می توان گفت این است که به دلیل تکنولوژی بالای صنعت فضایی، شاید نشان دادن حقیقت و واقعیت ماجرا هیچ جذابیتی برای مخاطب نداشته باشد. اگر واضح تر بخواهیم بگوییم این امکان وجود دارد که در طول 2 ساعت فیلمی که درباره این ماموریت ها ساخته می شود، کاملاً فضایی تخیلی به نمایش در بیاید تا بیننده را سر جای خود نگه دارد و در انتها راضی باشد، وگرنه پر واضح است که اصولا این حجم از ریسک ها، جان فشانی ها و ... برای چند دانشمندی که میلیون ها دلار صرف خودشان و میلیاردها دلار پول و اعتبارات به طور مستقیم و غیر مستقیم تحت کنترل آن هاست، غیر منطقی و در واقع دروغ است، اما با تمام این ها و علم به این که مخاطب با کمی تفکر به این فرضیات می رسد، باز دوست دارد باور کند و باید هم باور کند، چرا که کل هدف نوشتنم همین جمله آخر بود. به غیر از افرادی که در آن صنعت تلاش می کنند، افراد دیگری باید حس غرور ملی را به ساده ترین و موثرترین نحو به ملت تزریق کنند، که همان فیلمسازان و هنرمندان هستند. وگرنه آن دانشمند هر چقدر هم که در حوزه علمی خود موفق باشد، نمی تواند در توضیح و توصیف کارهای علمی و موفقیت های تیم توفیقی داشته باشد. این در حالی است که همه چیز در اوج باشد. گاهی اما شرایطی پیش می آید که اوضاع آن چنان که باید خوب و عالی نیست، این جا بار جبران و پیشرفت که به هر دلیلی توسط آن گروه علمی محقق نشده، بر دوش همان افرادی است که نقش بازتاب و انعکاس موفقیت ها را دارند. درست مانند فیلم های سینمایی از قبیل سالیوت7 و موارد مشابه. اما افسوس و صد افسوس که سینمای هالیوود به معنای واقعی کلمه و حتی کشوری مانند روسیه با تمام توان خود، از شکست های علمی که می توان بعد فاجعه بار آن را دید و حتی طعنه آمیز با آن برخورد کرد، فیلمی می سازد که در انتها بیننده از کار قهرمانان به وجد بیاید و به تحسین آن ها بپردازد، اما در اینجا، در کشور ایران با تاریخی کهن،در حالی که سوژه هایی هم ارز و در مواردی بسیار واقعی تر و افتخارآمیزتر دارد، سینماگرانش در انتهای چاه عمیق ناامیدی ناتوانی گیر کرده اند و در تاریکی محیط فکر خود، به بازتاب سیاهی و بدبختی می پردازند.
