ژست و فقط ژست!

مرکز رشد دانشگاه خواجه نصیر قصد برگزاری جشنواره ای در حوزه ی کسب و کار دارد. این جشنواره که برای اولین بار برگزار می شود، بر این اصل تاکید دارد که برگزارکنندگان آن از افراد درون دانشگاه و دانشجوها باشد. از طرف دیگر یکی از شعارهایی که قصد مانور بر آن را دارد، حمایت از تولید ملی است. 

یکی از مواردی که معمولا در جلسات در مورد آن بحث می شود، پیگیری همین موضوع حمایت از تولید ملی است که بررسی می شود تا کنون چقدر در تبلیغات های جشنواره به این موضوع پرداخته شده است. در طول یکی از همین جلسات قرار شد که یک عکس از جلسه گرفته شود. بحث شد که با گوشی چه کسی عکس را بگیریم و در حین همین بحث تعداد زیادی از افراد حاضر در جلسه تکیه هایی که در مورد گوشی GLX در جامعه رایج هست را تکرار کردند. اگرچه گوشی خود بنده هم اکنون از یک برند غیرایرانی خریداری شده اما مفتخر هستم که برای مدتی از همین گوشی GLX استفاده می کردم. در آن لحظه صرفا سکوت کردم و در دل خود ریشخندی به این جمع خوش خیال کردم. بین خودمان بماند که کمی افسوس هم خوردم. اول از این جهت که این جا هم این روحیه شعاردهی نفوذ کرده و حمایت از تولید ملی در حد حرف باقی مانده؛ دوم هم فارغ از مباحث این جلسه و جشنواره، آیا یک ایرانی این قدر باید از قضیه پرت باشد؟ حمایت که نمی کند هیچ، تمسخر هم بکند؟ بدون شک این ظلم در حق یک هموطن است و آخر سر دودش در چشم خودمان می رود. الحمدلله نمونه های مشابه خارجی هم تا دلمان بخواهد وجود دارد. مثلا شرکت تولید خودرو استرالیایی که ماشین های خارجی را با کیفیت پایین تر صرفا مونتاژ می کند و آخر سر هم لوگوی شرکت را روی آن می زند و با استقبال گسترده استرالیایی ها مواجه می شود! اما این جا بعضی از مردم نه تنها از تولید ملی حمایت نمی کنند، بلکه نیش و کنایه‌شان هم این مهم را نشانه گیری می کند. اشکالی ندارد اما آن روزی تلخ است که این خنجر در پشت خودمان فرو برود.