یک سال و نیم پیش

باورم نمی شود.

این بار با رویکردی جدید رفته بودم سمت قرآن خواندن؛ فقط فارسی! خیلی سریع تر از عربی آن پیش می رفت و به طبع فهمش هم بیشتر و عمیق تر بود. حتی این مدلی به سبب بعضی مفاهیم و معانی بیشتر هم شگفت زده می شدم(قبلها سنگینی اصل جملات نظرم را جلب می کرد).

صفحه 51 بود؛ وسط های صفحه. فضا، فضای کارهایی بود که خدا می کند. رسید به اینجا که:

"حقاً برای شما در دو گروهی که با هم(در جنگ بدر) برخورد کردند، نشانه ای(از توحید و قدرت خدا)بود، گروهی در راه خدا می جنگیدند و گروه دیگر کافر بودند که آنان مسلمین را به چشم خویش دو برابر خود می دیدند(و از این رو شکست خوردند). و خداوند هر که را بخواهد به یاری خود تایید می کند. البته در این(امر) عبرتی برای صاحبان بصیرت است."

این را که دیدم تصمیم گرفتم بیایم و کمی از کم لطفی هایم نسبت به تذکره بکاهم. از روی کنجکاوی تذکره را باز کردم که ببینم و نظراتش را باز کردم. یک نظر بود و آن هم برای 16 اسفند 92. "92" را که دیدم دوری عجیبی را حس کردم. الان 92 دیگر خیلی قدیمی شده! خود مطلب هم برای 27 بهمن است. باز هم عقب تر. یعنی حدود 1 سال و نیم بود که چیزی به تذکره اضافه نشده بود...

بگذریم؛ حوصله نیست که از نامردی من و برکت رمضان و رحمت خدا و ... بگویم.

روز آخری بنده را هم دعا کنید!