پرچم، چراغ، آردوینو

پدرم در فواصل زمانی مختلف چند پرچم خریده بود و چند تایی هم هدیه دوستان و آشنایان بود.

مادرم پرچم های سیاه عزا را در بالاترین جای چمدان سبز رنگ نگه می دارد و تا زیپ چمدان را باز می کنی، اولین کیسه پر از پرچم است.

برادرم یک چراغ برای گلدان هایش خریده بود که چند چراغ آبی و چند چراغ قرمز دارد و نور بنفشی تولید می کند.

من برای اینکه هر روز صبح با طلوع و هر شب با غروب خورشید چراغ را خاموش و روشن نکند، یک آردوینو و چند وسیله دیگر خریده بودم.

 

پرچم ها را از چمدان در آوردیم، چراغ را باز کردیم و روی لامپ های آبی را پوشاندیم، قاب چراغ را روی لبه تراس وصل کردیم، پرچم را آویزان کردیم، یک زمان شمار برای آردوینو تنظیم کردیم که هر غروب روشن شود و تا ساعت 1 رنگ قرمز انتقام را بر روی پرچم عزا بتاباند.

خوش به حال آن پارچه ها و آن چمدان و آن چراغ و آن آردوینو!

 

پ.ن: آردوینو یک برد الکترونیکی است که بر روی آن یک ریزپردازنده به همراه چند قطعه دیگر قرار گرفته است و قابلیت برنامه ریزی و انجام عملیات های مختلف دارد.

سلام بر ابراهیم

مطلبی که می خوانید مربوط به چند روز پیش است. اگر زمان یا حال و هوایش به الان نمی خورد دیگر متن است و شما و بزرگواریتان:

نمی دانم چرا نسل جدید ورودی های دانشگاه و حتی حاضرین فعلی این طور میانه شان با بسیج شکرآب شده. این اتفاق بارها و بارها موضوع اصلی افکار روزانه ام شده و در یکی از همان حالات، در حالیکه مشهد بودیم و عازم حرم، با سید محمدحسین در رابطه با آن صحبت می کردیم. از طرفی دیگر به خاطر مسائل مربوط به انجمن ورزشی، مکالمه مان کمی رنگ و بوی ورزش هم گرفت. از جمع این دو("بسیج و کار کردن نیروهای انقلابی" و "ورزش و انجمن ورزشی") سید این نتیجه را گرفته بود که درباره کتابی صحبت کند. «سلام بر ابراهیم»! اوایل دوران دانشجویی خیلی اسم این کتاب را می شنیدم و حتی چندین بار خود کتاب را دیده بودم اما به دلایلی اصلا سمتش نرفته بودم. این غربت تا همین چند روز پیش طول کشید. وقتی محرم شد و دنبال یک برنامه مطالعاتی متناسب می گشتم. به یاد محرم پارسال دلم هوای نامیرا(لینک) کرده بود و در کتابخانه دنبالش می گشتم تا دوباره بخوانمش، پیدایش هم کردم، اما در حین جستجو چشمم به سلام بر ابراهیم هم خورد. آن را هم بیرون کشیدم و نهایتا سلام بر ابراهیم قسمتش شد که این روزها در کیفم مهمان باشد. در همان صفحه های ابتدایی هم کتاب چشمه ای از حال و هوای محرم نشان داد: 

«  ما چه کرده ایم یا چه خواهیم کرد؟! آیا این خاکیان را که افلاکیان بر آدمیتشان غبطه می خورند الگو قرار داده ایم؟! 

    یا خدای ناکرده ناخلفی از نسل آدم را!! انسان نمایی از دین و دیاری دیگر که با ظاهری زیبا و قهرمان گونه، سوار بر امواج رسانه، برای غارت دل و دین جوان و نوجوان ما حمله ور شده؟!

    هر چند نهال های نورس بیشه شیران ایران، ریشه در خاک ولایت دارند و آب از چشمه های زلال اشک خورده اند. اشکی که از طفولیت به همراه نوشیدن شیر مادر در محافل روضه سیدالشهدا(ع) در خون و رگشان جاری است. مُهر مِهر عباس بر دل دارند و دل به مادر سادات فاطمه(س) دارند.
    جوانان ما در پی خوبی و خوبان عالمند و صداقت و عشقشان خلل ناپذیر، شاید بیگانگان غباری بر رویشان نشانده باشند،اما محرمی کافی است که دریای وجود و وجدانشان را طوفانی کند و رشته های خصم را پنبه.»

 و حالا کتاب بعدی ای که فکرش در سرم چرخ می خورد، کرشمه خسروانی است. سال ها پیش یک بار سمتش رفتم اما قسمت نشد که تمام شود؛ ببینیم این محرم چه می شود...