دو هفته ای می شود که دستم به نوشتن نرفته. حتی الان هم که سوژه برای نوشتن زیاد است باز وقتی "ارسال مطلب جدید" را می زنم و چند خطی از این سفید را سیاه می کنم، دوباره تردید سراسر وجودم را فرا می گیرد. برای دل خوشی خودم "ذخیره پیش نویس" را می زنم که همان چند خط نوشته شده بماند، شاید روزی شایسته "ذخیره و انتشار" شود. اما گاهی فشار برای خروجی دادن بیشتر است. از خواب که پا شدم در انتظار پاسخ یک نفر گوشی را برداشتم و یک چک روزانه انجام دادم. در میان پیام ها به خبر فوت پدر یکی از هم دانشگاهی ها برخوردم. ایشان را که بزرگتر ما هستند در یکی دوبار ملاقات و کنجکاوی های خودم می شناسم که با جستجوی وب و ... وبلاگشان را پیدا کرده بودم و بعد هم از عضو شدنشان در رازدل با خبر شدم. پدر صاحب وبلاگ رایگاه، در فاجعه منا به رحمت خدا رفته اند. قلبم اندوهناک شد. از قبل خواب هم به خاطر بعضی مسائل کمی دل شوره داشتم و حالا که این خبر را هم شنیدم مستحکم و هدف دار تر شد. بد روزگاری شده؛ الان دیگر خیلی اهمیتی ندارد که حکومت سعودی چه واکنش هایی نشان می دهد. ظالم ، ظالم است و با یکی دو حرکت این چنینی که حق مسلم یک کشور است نمی توان خیلی چیز ها را فراموش کرد. هنوز وهابی ها هستند، هنوز بقیع سوت و کور است، هنوز اگر پایش بیفتد احتمالا عربستان سوخت جنگنده های اسرائیلی را به غزه می دهد و صد البته، سعودی ها هنوز به یمن حمله می کنند...
شاید بتوان گفت که پرونده مبارزه با آن ها بسته شده و دیگر نمی توان تغییر بزرگی در آن داد. اگر هم از همین امروز تحول شگرفی رخ بدهد و به خیال باطل سر به راه شوند تاوان عظیم گذشته را باید پس بدهند. و به حول و قوه الهی ان شاء الله بینی سعودی ها به خاک مالیده خواهد شد.
در پایان به خانواده همه جانباختگان تسلیت عرض می کنم(خصوصا به برادر اخوان). خوشا به حال عزیزانتان که در راه عبودیت و بندگی به لقاء الله رهسپار شدند...
روحشان شاد!َ
