عقب تر از آخر!

شورای صنفی دانشگاه خواجه نصیر یک سالی است که ساختار جدی و سازمان یافته ای پیدا کرده است و با عضوگیری در پردیس ها و خوابگاه ها سعی در رفع مشکلات دانشجویی داشته است. این که نیات این گروه تا چه حد مخلصانه است و تا چه حد فقط همین هدف را دنبال می کند را خدا می داند. اخیراً در پی انتقال دانشکده ریاضی از سیدخندان به تهرانپارس و مشکلاتی که برای دانشجویان این رشته پیش آمد، این شورا بیانیه ای را در حمایت از آن ها منتشر کرد و درخواست حمایت کرد. به نظرم رسید که در این گونه موارد شایسته است تشکل های انقلابی زودتر از دیگران به این گونه مشکلات حساس باشند و درصدد حل آن بر بیایند؛ اما حالا که یک تشکل دانشجویی دیگر پیش قدم شده، اقل کار این است که از این اقدام حمایت شود و پشت به پشت در راه حل این مشکلات قدم بردارند. جامعه اسلامی دانشجویان دانشگاه اولین گروهی بود که حمایت خود را اعلام کرد. همان موقع در گروهی که بعضی رفقای هم دانشکده ای حضور داشتند این مطالب را ارسال کردم و به یکی از دوستان که مسئولیتی در حوزه بسیج داشت پیشنهاد دادم که شما هم بپیوندید. پیشنهاد را پذیرفت و گفت به مسئولین بالاتر منتقل می کنم. به او اعتماد دارم و می دانم که به حرفش عمل می کند. پس از چند روز اعلامیه حمایت بعدی را در کانال شورای صنفی دیدم. اما نه از بسیج، بلکه از انجمن اسلامی! این بازتاب را هم در همان گروه فرستادم و موجبات افسوس عده ای شد. و این گونه باز هم بسیج در وظایف خود از همه عقب ماند؛ حتی آخر هم نشد!

پ.ن: 

-نمی دانم از کجا سرچشمه می گیرد؛ کیاست، سیاست و یا ... آن چه که به نظر می آید در این شرایط حرکت مثبت و سازنده باشد، حمایت از این جریان بود که به فرض اگر فردا روزی قصد بهره برداری ای هم در میان باشد، با این همراهی خنثی شود.

-این شائبه پیش نیاید که مسابقه ای در پیش است و حالا رقیب برنده شده است. صرفا کار درست را انجام دادن ملاک است و این جا آن کسی که کارش را انجام نداد، همان است که ذکر شد. و درود بر آن هایی که به وظایفشان عمل کردند. 

اکبر و نوید با هم بودند!

ضمن عرض سلام جا دارد که در ابتدا عرض کنم در این مدت بارها آمدم بروز کنم اما نشد. بارها نوشتم و تا جایی پیش رفتم اما در انتها به این سوال رسیدم که "خوب که چه؟". و جوابی برای آن نداشتم و نوشته را پیش نویس ذخیره می کردم که فقط خدا بداند و من و بلاگ. اما این وضع خیلی خوشایند نیست. در نازل ترین سطح می توان این دلیل را آورد که دیگر گوگل به چشم قبل به این وبلاگ نگاه نمی کند. سطوع اعلی بماند...

اما برای شروع دوباره سعی می کنم به صورت موقت آن سخت گیری را کمی کنار گذاشته دوباره کمی بنویسم تا شاید مجددا امور وبلاگ روی غلتک بیفتد. ناگفته نماند، فعالیت در آن شبکه اجتماعی خاص، وظایف درسی و غیردرسی دانشگاه و ... در کند شدن روند بروزرسانی وبلاگ بی تاثیر نبودند.

این بار یک مطلبی می خواهم بنویسم که شاید اکثر قریب به اتفاق خوانندگان وبلاگ از مصادیق آن بی خبرند و آن ها را نمی شناسند، ولی خوب روح حاکم بر مطلب چیزی عمومی است.

شاید خواجه نصیر خیلی چیزهایش با بقیه دانشگاه های سطح تهران فرق کند. از سبک چینشش، تا تشکل های دانشجوییش و خیلی چیزهای دیگر. این بار هم پس از چند سال فراز و نشیب شورای صنفی که به دلایلی تعطیل شده بود دوباره احیا شده. در ابتدای امر با عدم استقبال دانشجویان مواجه شد و تعداد نامزدها به حد نصاب نرسیدند که این در نوع خودش می تواند در حد یک بیماری نیازمند جراحی باشد که چرا شورای صنفی در حد برگزاری یک انتخابات درون دانشگاهی با این همه جمعیت ، نامزد ندارد. نهایتا با تلاش عده ای این تعداد نامزدها به میزان کافی رسید و انتخابات برگزار شد. تا جایی که بنده هم خبر داشتم از بین این تعداد، دو ائتلاف هم به وجود آمده بود. "5+1" و "اردیبهشت" آنهایی بودند که به گوش بنده رسیده بود. از طرز فکر اردیبهشتیها خوشم نمی آمد، دیگران را هم خیلی نمی شناختم. می ماند اکبر و نوید و حمیدرضا. از بین این سه نفر هم با دیدگاه های متفاوتی نسبت به ایشان داشتم و الان نگویم که چگونه منطقاً و احساساً دوست دارم اینها را رتبه بندی کنم، اما این را می توانم بگویم که تقریبا هر که اکبر را می نوشت، نوید را هم می نوشت و احتمالا اگر جا می داشت، حمیدرضا را هم. مگر اینکه همینجوری مثل خیلی ها در انتخابات های کشوری صرفا قصد حضور داشته و از روی لیست چند نفر را انتخاب کنند و در برگه بنویسند؛ که این مدل رفتار در این تعداد رای دهنده خیلی بروز ندارد.

بگذریم، انتخاب برگزار شد و خیلی طول کشید نتایجش بیاید. دوست داشتم اکبر باشد، نوید و حمیدرضا هم همینطور. دیروز بود که خیلی دیر هم به سلف رسیده بودم و تنها مشغول خوردن غذا ؛ رو به ال سی دی بالای در ورودی. خبر ها که می آمد، خیلی هایشان تکراری بود. اما در بین آن ها چشمم به خبر شورای صنفی رسید. اول فکر کردم لیست نامزدهاست اما دقیقتر که خواندم دیدم نه، نتیجه نهایی است. از بین منتخبین فقط اکبر را می شناختم. در 3 نفر اصلی که او را دیدم انتظار داشتم که نوید هم باشد، گفتم خوب شاید اکبر نفر سوم بوده و نوید چهارم شده و یا اینقدر آرا نزدیک بوده نفر پنجم(علی البدل دوم). اما اینطور نبود و اکبر تنها بود. در همان اثنا محمود هم آمد. آن چیزی که دیده بودم را با او مطرح کردم و وقایع دیگری را که امثال محمود بیشتر خبر داشتند را بیان کرد و واقعا در آن لحظه برایم ناراحت کننده بود. از این جهت که در دانشگاهی درس می خوانم (خدا کند واقعا همینطور باشم) که مسئولینی ... دارد. چون خیلی اطلاعات ندارم سه نقطه را با اطمینان پر نمی کنم، اما سر آن قضایای صنفی که مدتی خودم پیگیری کردم، می دانم که لااقل اصلا مسئولان ایده آلی نیستند. این خواجه نصیر باید که آن جایی که حقش است برسد. تا بحال که مسئولینش این کار را نکردند، پس وظیفه دانشجویانش است و تا با همین روال پیش می روند، آن چیزی که مدینه فاضله شان است، یکهویی اتفاق نمی افتد. یک سری باید آن فداکاری را بکنند و بکارند تا عده ای دیگر برداشت کنند...

و ای کاش آیندگان لیاقت این را داشته باشند.

والسلام

پ.ن: 

-چندبار به سایت دانشگاه سر زدم که خبر را زودتر ببینم؛ اما قسمت بود که آن مدلی مطلع شوم.

-اکبر آقا تبریک، ان شاالله که در مسیر آن چیزی که مقرر است و قانونی قدم برداری و با درایتی مثال زدنی به فعالیت های صنفی که موجب پیشرفت واقعی فضای دانشجویی دانشگاه است، بپردازی. 

-نویدجان، تو هم به نوعی پیروزی ای کسب کرده ای. با فرض اینکه تو هم جزو منتخبین بودی و به دلیل آن وقایع اتفاق افتاده، اسمت در لیست نبود؛ همین که در ابتدا خیلی ساده نامت را در لیست نامزدها قرار دادند و هنگام قرائت نتایج نهایی تو را جزو منتخبین دیدند و در آن لحظه به صورت انفرادی یا گروهی تصمیم به حذف تو گرفتند خود نویدی روشن از وقایع آینده است. خود برگ برنده ای است. هرچند افسوس دارد، اما خوب فعلا این طور اتفاق افتاده، امیدوارم از این برگ برنده صحیح استفاده شود.

-پ.ن طولانی فوق در ابتدا یک شرط داشت، آن شرط فراموش نشود!