متنی که در ادامه می خوانید تایپ شده ی یادداشت های دست نویس بنده است که از سررسید به این وبلاگ منتقل می شود:
هفته گذشته با سروش، سید احمد و میثم برنامه را چیدیم. پس از مدت ها قسمت شده بود که دوباره پایمان به کوه باز شود. اگر اشتباه نکنم پیش از یک سال و یا حتی دو سال بود که کوه نرفته بودم. سال گذشته به خاطر آسیب دیدگی زانو فعالیت ورزشی‌ام محدود شد و وقتی که وضعیت به حالت عادی برگشت، دیگر هوا سرد شده بود و نمی توانستم بزنم به کوه. اما حالا هوا دوباره خوب شده است. البته کمی گرمتر از آن چیزی است که دوست داشتیم در آن هوا به کوهپیمایی بپردازیم. امسال به خاطر کنکور و ماه رمضان نشد که از فروردین و اردیبهشت برنامه ها شروع شود.
برای شروع و اولین برنامه سال، به دنبال یک گزینه سبک می گشتیم. بین گزینه های موجود کلکچال را انتخاب کردیم و قرارهای معمول را گذاشتیم. به دلیل بعد مسافت و البته سه شنبه های بدون خودرو، قرار صبح خیلی زود فراهم نشد و بنا به نظر جمع، محل جمع شدن را مترو تجریش و ساعتش را 7 انتخاب کردیم. شب قبلش به دلایل مختلف از جمله تغییر ساعت خواب در ماه مبارک، بازی های جام جهانی و کمی هم استرس همیشگی ناشی از حس بد جا ماندن از کوه، علیرغم تلاش کافی نتوانستم زود بخوابم. حتی در طول خواب چند باری هم از خواب پریدم. ولی خدا را شکر خواب نماندم و صبح خیلی زود از خانه بیرون زدم و برای اولین بار توانستم اولین اتوبوسی که از پایانه نزدیک منزل خارج می شود را سوار شوم. بر خلاف تصورم که خیال می کردم اتوبوس تا مقصد خالی یا نهایتا یکی دو مسافر خواهد داشت، دیدم که پس از مدت کوتاهی هفت، هشت نفر مرد در اتوبوسی که ساعت 5:30 راه افتاده است در کنارم نشسته اند و خیلی خوشحال و سر حال به هم صبح به خیر هم می گفتند! این سحرخیزی من باعث شد به ترافیک هم نخورم و خیلی زودتر از آن چیزی که قرارمان بود به مقصد برسم. حتی برای این که خیلی هم معطل نشوم، راهرو ها و پله های مترو را سلانه سلانه طی می کردم و با این اوصاف باز زود رسیدم. تصمیم گرفتم حالا که قرار است چند دقیقه ای منتظر بمانم و از طرفی رفقا 10 دقیقه ای هم دیرتر خواهند رسید و هم چنین قرب مسافت امام زاده صالح(ع)، بروم زیارت. از کنار مغازه ها و بازار تجریش که هنوز خواب بودند آرام آرام به سمت امامزاده رفتم و زیارت مختصری کردم. در هنگام خروج هم فاتحه ای برای دانشمندان هسته ای که از قضا یکی‌شان قرار بود هم دانشگاهی ما بشود، خواندم. بخاطر خواب نصفه نیمه دیشب، کمی گیج بودم. گرسنگی صبحگاهی که انگار دارند معده آدم را هم با دریل سوراخ می کنند خیلی بی حالم کرده بود. از فرصت باقی مانده و نیمکت خالی جلوی درب ورودی حرم نهایت استفاده را کردم و یک چرت کوتاه زدم. کمی که حالم بهتر شد از حرم خارج شدم و رفتم به سمت محل قرار، مترو. سر راه هم برای اینکه از این حس گرسنگی تلف نشوم، از یک شیرینی فروشی که از آن ساعت باز کرده بود یک بسته 5 تایی کلوچه فومن به قرار 3500 تومان خریدم و داخل کیف گذاشتم. کمی بعد با تماس رفقا، همدیگر را پیدا کردیم و سوار تک ماشین جمع شدیم و حرکت کردیم به سمت بوستان جمشیدیه. در ماشین کلوچه ها را تقس کردم و پس از چندین دقیقه تحمل گرسنگی جانکاه، بالاخره مرهمی بر این درد نهادم. خیلی طول نکشید و به پارکینگ بوستان رسیدیم، ماشین را پارک کردیم، وسایل را برداشتیم و وارد مسیر شدیم. با توجه به ماه ها دوری از کوه و افت بدنی شدید، قصد نداشتیم که خیلی بالا برویم. من هم به دلیل این که تا بحال این کوه را به صورت جدی بالا نرفته بودم، دیدی نسبت به قضیه نداشتم. برای همین قرارمان این شد که فعلا برویم بالا تا ببینیم تا کجا کشش خواهیم داشت. مدت زمان کوهپیمایی بیشتر از آن چیزی که باید و شاید طول می کشید و این اتفاق کاملا طبیعی بود. آمادگی بدنی ناکافی و بالتبع استراحت های مکرر و طولانی زمان پیمایش را طولانی می کرد. نهایتاً توانستیم تا تپه نورالشهدا صعود کنیم و مواد غذایی که تحت عنوان صبحانه به همراه داشتیم را در آن ارتفاع خوردیم. گیجی من که از آن چند خط قبل نام بردم، کماکان تا حدودی باقی بود و سکوهای سنگی صاف و سایه درختان و البته سکوت دل نشین آن جا، مرا وادار کرد که درازی بکشم و خستگی این چند ساعت پیاده روی را در کنم. خواب در آن شرایط آن قدر دلنشین بود که چند متر آن طرف تر هم یک مرد مسن حدودا 60 ساله نیز داشت حسابی چرت می زد. پس از استراحت، به زیارت قبور شهدا رفتیم و بعد از آن برگشت را آغاز کردیم. مجدداً به دلیل افت انرژی به استراحت های مکرر رو آوردیم اما سعی کردیم که خیلی طولانی نباشد. سفتی جلوی کفش، نپوشیدن جوراب دوم و البته برخورد یکی از پاهایم با سنگی بزرگ مسیر برگشت را با پنجه درد همراه کرده بود. نهایتا پس از چند ساعت پیاده روی و در حالی که آفتاب از بالا می تابید، به نقطه اولیه رسیدیم.
در مسیر بازگشت یک اتفاق جالب و البته ترسناک افتاد. [همین جا قبل از بیان آن اتفاق، باید اشاره کنم که ادامه این متن به دلایل نامعلوم ذخیره نشده است. یعنی آن اتفاق جالب و ترسناک را در حد توانم «جالب» و «ترسناک» شرح داده بودم. اکنون باید دوباره تلاش کنم که مثل بار اول از نظر خودم خوب توصیف کنم ولی تجربه نشان داده که توصیف اول تکرارناشدنی است. در هر صورت قسمت این بود که اگر خواننده این متن بودید، مابقی ماجرا را این طور بخوانید، نه آن طور که اول نوشته شده بود.] در یکی از استراحت ها و در حالی که روی حاشیه مسیر پاکوب، پشت به بخش دره مانند مسیر نشسته بودیم، پدر جوانی به همراه پسرش در حال صعود بود. همان لحظه که آن دو نفر را دیدیم تعجب کردیم و گفتیم در این ساعت و زیر تابش این آفتاب داغ و مستقیم چرا یک پدر و پسر باید توی کوهی که گاهی در طول چند ده دقیقه هیچ جانداری در آن دیده نمی شد باشند؟ آن هم در حال صعود! پس از چند ثانیه ای که این پدر و پسر از جلوی ما گذشتند، چند متر بالاتر ایستادند. پدرِ پسر چرخید و رو به ما گفت: از آن جا بلند شوید؛ یک مار دارد می آید! ما تشکر کردیم و خیلی با طمانینه و در حالی که هنوز مشغول حرف زدن با یکدیگر بودیم از جایمان بلند شدیم تا راه بیفتیم. چند ثانیه ای نگذشت که مار دقیقا از محلی که ما نشسته بودیم رد شد! ماری حدودا یک متری و نسبتا کلفت با رنگ زمینه خاکستری و خال های روشن. اگر اشتباه نکنم این اولین مواجهه من با یک مار غیر آبی آزاد در طبیعت بود. کوه آن روز را می توان به دو بخش قبل از مار و بعد از مار تقسیم کرد. باورش هنوز هم سخت است که چرا آن روز وسط هفته، در ساعت تیغ آفتاب، در آن لحظه یک پدر و پسر در حال صعود از جلوی ما رد شوند و مار را ببینند. می شود این یک اتفاق معمولی باشد؟
پ.ن: مار وقتی راه می رود، خیلی سریع است؛ خیلی!
نگارش این متن را 3 تیر آغاز و امروز 10 تیر به پایان رساندم.
