زندگی، همینجا، وسط معمولی ها!

خیلی وقتا این طور فکر کردم که وقت زندگی چنان محدوده که باید در حد اعلای بهینگی عمل کرد. بهترین تصمیم ها با چاشنی بهترین اقدام ها. مثلا اگر قصد مطالعه ی چیزی داشتم، تعریفم از بهینگی خوندن بهترین مطلب ها بوده. بهترین مطلب یعنی نوشته های بهترین نویسنده ها. اون هم نه همه نوشته هاشون، بلکه گزیده ی نوشته هاشون. شاید تو این افکار و عقاید باز هم رنگی از کمالگرایی وجود داشته باشه. الان که به وبلاگ سر زدم، دیدم یکی از کسایی که وبلاگش رو دنبال کردم، مطلب جدید گذاشته. نشستم مطلبش رو خوندم. اون فرد نه آدم مهم و سرشناسیه و نه ویژگی خارق العاده ای داره. یه وبلاگ نویس فعاله که مرتب می نویسه و خوب هم می نویسه. با خودم گفتم فلانی، شاید بهینگی، خوندن همین وبلاگ ها باشه. شاید آشنا شدن با دنیای معمولی ها هم لذتی برابر با خوندن آثار معروف آدم های معروف داشته باشه. شاید همون اندازه که تو زندگی آدمای بزرگ، تجربه ی ناب هست، تو زندگی آدمای معمولی هم پیدا بشه. شاید اصلا خود من بشم منشأ الهام برای یه آدم دیگه. خلاصه که شاید دور و بر ما آدم معمولی ها هم خبرای بزرگی باشه...