یه ظرف از یه نوع میوه و چسب هم؛ اما یه سری پر از کپک و یه سری سالم سالم!
داستان از این قراره که ظرف توت فرنگی رو از یخچال برداشتم تا قبل از کپکی شدن کلشون، لااقل چندتاییشونو که سالم موندن رو بخورم. وقتی داشتم به توت فرنگیای کنار هم نگاه می کردم و کپک زده ها رو می دیدم این سوال توی ذهنم اومد که چرا توت فرنگی بغلیشون که کاملا بهشون چسبیده کپک نداره؟ انگار بعضیاشون کاملا مستعد کپک زدنن و بعضیاشون به این سادگیا دم به تله نمیدن. نمی‌دونم چرا اما یاد دنیای انسان ها افتادم. اینکه بعضی از ماها هم در برابر تهدیدها خیلی آسیب پذیرتریم. دو تا آدم، تو یه شرایط یکسان و با ظاهرهایی کاملا شبیه هم در برابر شرایط واکنش های کاملا متفاوتی نشون میدن. در برابر ناملایمات یکی درگیر افسردگی میشه و اون یکی کاملا سرحال و شکوفا. واقعا عجیبه. خیلی وقتا هیچ خرده ای هم نمیشه گرفت. انگار چیزهایی هست که هنوز ما ازشون اطلاع نداریم یا اینکه خیلی کم میدونیم. شاید مثلا ژنتیک!
پ.ن: خیلی مادی‌گرایانه نگاه کردم؟ من که این طور فکر نمی‌کنم.
